در حالی که بیت کوین و اتریوم محبوب ترین ارزهای رمزنگاری شده هستند، آن ها بر خلاف چیزی که اکثرا گمان میکنند کوین های حریم خصوصی محور نیستند (non-privacy coins). در حقیقت به دلیل منبع باز بودن فناوری بلاک چین، معاملات بیت کوین کاملاً از طریق دفتر کل توزیع شده این فناوری قابل نمایش می باشد.
اما اگر شخصی راهی برای تجارت کاملاً ناشناس با ارزهای رمزنگاری شده بخواهد، نیاز به استفاده از کوین های حریم خصوصی محور دارد. چنین سکه هایی تا حد زیادی شبیه به ارز های رمزنگاری شده سنتی، همانند بیت کوین می باشند فقط آنها آدرس کیف پول را پنهان و اطلاعاتی را که می تواند برای ردیابی هر چیزی منتسب به صاحب کیف پول استفاده شود، مبهم می کنند.
پرایوسی کوین چیست
سکه های حریم خصوصی محور (privacy coins) طبقه ای از ارزهای رمزنگاری شده یا کریپتوکارنسی هستند که تراکنش های خصوصی و ناشناس بلاک چین را با مخفی کردن مبدا و مقصد انجام می دهند. برخی از تکنیک های مورد استفاده شامل پنهان کردن موجودی و آدرس کیف پول واقعی کاربر و مخلوط کردن چندین تراکنش با یکدیگر برای جلوگیری از تجزیه و تحلیل زنجیره ای (chain analysis) است.
امروزه تعداد فراوانی از ارزهای دیجیتال حریم خصوصی محور در مارکت کریپتوکارنسی موجود می باشد و انتخاب از میان آنها به گونه‌ای که متناسب با نیازهایمان باشد دشوار است. لازم به ذکر است که پرایوسی کوین ها به خاطر توانایی‌شان در تسهیل پولشویی و تأمین مالی تروریسم در تیرراس مقررات جهانی مبارزه با پولشویی قرار دارند و بر این اساس از لیست تعدادی از صرافی‌ها حذف شده‌اند. در نتیجه هنگامی که با پرایوسی کوین ها سروکار دارید احتیاط کنید و پیرو قوانین محلی باشید.
از نظر شفافیت ، بیت کوین و اکثر بلاکچین ها به هرکسی اجازه می دهد آدرس ها و معاملات عمومی را در شبکه خود مشاهده کند، که ردیابی سپرده ها و برداشت های افراد را نسبتاً ساده می کند. با این حال سکه های حریم خصوصی محور دارای دو جنبه متفاوت هستند. ناشناس بودن (anonymity ) و عدم قابلیت ردیابی (untraceability). ناشناس بودن هویت یک تراکنش را پنهان می کند، در حالی که با نبودن قابلیت ردیابی عملاً غیرممکن است که شخصی ثالث با استفاده از ابزاری همانند تجزیه و تحلیل بلاک چین، ردپای تراکنش ها را دنبال کند.
اگرچه تجزیه و تحلیل زنجیره ای کار ساده ای نیست، اما چندین شرکت در آن تخصص دارند و برای انجام این کار پول زیادی دریافت می کنند. اغلب این یک بازی مستمر بین کوین های حریم خصوصی و نرم افزاری است که سعی در نظارت بر آنها دارد.
استراتژی های پرایوسی کوین ها (Privacy Coin)
پرایوسی کوین ها در تاکتیک هایی که برای محافظت از هویت کاربر استفاده می کنند متفاوت هستند ولی اغلب آنها ترکیبی از استراتژی های مختلف را پیاده سازی می کنند که رایج‌ترین آنها شامل چنین مواردی است: آدرس‌های مخفی، امضاهای حلقوی، کوین‌جوین و SNARKها.
1. آدرس های مخفی (Stealth Addresses)
بدون شک آدرس های مخفی ساده ترین راه برای بهبود حریم خصوصی تراکنش ها هستند. در ابتدایی ترین آنها، این فرآیند شامل ایجاد آدرس جدید در هر بار دریافت ارز رمزنگاری شده یا کوین می باشد. با این کار اطمینان حاصل می شود که طرفهای خارجی نمی توانند هیچگونه پرداختی و معامله ای در آینده را به آدرس کیف پول شما ربط دهند و آن را ردیابی کنند. با این حال برخی از ارزهای رمزنگاری شده دارای تاکتیک های پیچیده تری هستند.
به عنوان مثال مونرو (XMR) یکی از پرایوسی کوین های برتر، نسخه‌ای از آدرس‌های مخفی را به کار می‌گیرد که پروتکل آدرس مخفی دو کلیده (Dual-key Stealth Address Protocol) یا به اختصار DKSAP خوانده میشود. این پروتکل به کاربرها یک کلید خصوصیِ مشاهده (private view key)، یک کلید خصوصی خرج کردن (private spend key) و یک آدرس گیرنده (recipient address) اختصاص می‌دهد.
کاربر، ارسال تراکنش‌ها را با استفاده از کلید خصوصیِ خرج کردن انجام می‌دهد و برای مشاهده تراکنش‌های دریافتی از کلید خصوصیِ مشاهده استفاده میکند. با وجود اینکه آدرس دریافت به‌صورت عمومی منتشر میشود، دارایی‌های دریافتی به آدرس‌های جداگانه و متفاوتی روی بلاک چین ارسال می‌شوند و به این ترتیب فقط فرستنده و گیرنده‌های هر تراکنش هستند که آدرس دقیق مقصد را می‌دانند.
2. کوین جوین (coinjoin)
کوین جوین به مخلوط کنِ کوین معروف است و تراکنش افراد مختلف را با یکدیگر ترکیب و در قالب یک تراکنش واحد ادغام میکند و سپس آنها را با استفاده از آدرس‌های جدید میان کاربران مربوطه توزیع میکند. هر گیرنده سکه ها را در یک آدرس تازه ( که هرگز استفاده نشده ) دریافت می کند تا قابلیت ردیابی بیشتر کاهش یابد.
اگرچه CoinJoin برای اولین بار برای بهبود بیت کوین پیشنهاد شد، اما به عنوان بخشی از ویژگی ارسال خصوصی Dash ، مورد توجه قرار گرفت.
3. امضاهای حلقوی (Ring Signatures )
در یک تراکنش بلاک چین، یک امضای دیجیتالی ایجاد می کنید تا تأیید شود که خود شما فرستنده هستید و از آنجایی که شما تنها فردی هستید که این امضا را دارد، برای کسی سخت نیست که با ردیابی آن به شما برسد.
امضای حلقه فرستنده را با امضا کنندگان دیگر در یک حلقه ترکیب می کند تا شما را پنهان کند. هرچه تعداد کاربران اضافی در حلقه بیشتر باشد، یافتن فرستنده اصلی سخت تر است. همچنین از بیرون حلقه راهی برای تشخیص معامله واقعی وجود ندارد از این رو سایر اعضا به عنوان ردگم کنی برای مخفی نگه داشتن فرستنده عمل می کنند. بالاترین تعداد ثبت شده از اعضای حلقه تا کنون 100 نفر است.
مونرو نیز از امضای حلقه استفاده میکند. شبکه به طور خودکار گروهی از امضاکنندگان معامله را انتخاب می کند که با استفاده از خروجی تراکنش واقعی و همچنین ترکیبی از خروجی های معامله قبلی یک تراکنش ایجاد می کنند.
در گذشته مونرو باید به بخش های خاص تقسیم میشد. به عنوان مثال انتقال 12.5 XMR به سه قسمت 10 XMR و 2 XMR و 0.5 XMR تجزیه می گردید. سپس اعضای حلقه در صورتی که ارزش معاملاتی برابر این مقادیر می داشتند، انتخاب می شدند. تجزیه مبلغ معامله به این ترتیب این اطمینان را به وجود می آورد که فرستندگان به راحتی قادر به یافتن اعضای حلقه هستند زیرا امضای حلقه فقط می تواند معاملات با ارزش یکسان را گروه بندی کند.
با این حال این سیستم به این معنی است که کل مبلغ معامله بخشی از اطلاعات عمومی ای هست که هر کسی میتواند آن را ببیند. برای رفع این مشکل حلقه معاملات محرمانه (RingCTs) که پایه و اساس امضای حلقه را ایجاد می کند توسط مونرو در ژانویه 2017 ایجاد شد. RingCTs یک نوع ویژه از امضای حلقه است که علاوه بر مخفی کردن هویت شما، خروجی تراکنش را رمزگذاری می کند و مقدار آن را پنهان می کند.
با Ring CTs خروجی هایی با مقادیر مخفی تولید میشود و کیف پول دیجیتال آزاد است که اعضای حلقه را با هر ارزش معامله انتخاب کند و دیگر مبالغ معامله شده به اطلاع دیگران نمیرسد. با این وجود هنوز لازم است که شبکه بتواند اعتبار تراکنش را تایید کند. به همین دلیل مجموع ورودی معامله باید با مجموع خروجی آن برابر باشد.
فرستنده نیز موظف است که به مقدار خروجی متعهد شود که شامل افشای اطلاعات کافی برای ماینر ها در شبکه برای تایید اعتبار بدون اعلام عمومی مبلغ میشود. به این تعهد Pedersen می گویند و مفهوم آن اثبات صحت یک عبارت بدون آشکارسازی چیزی فراتر از حقیقت آن می باشد که Zk-SNARK نامیده میشود.
4. zk-SNARKs
روش Zk-SNARKs مخفف عبارت Zero-Knowledge Succinct Non-Interactive Argument of Knowledge است و با استفاده از آن دارندگان ارزهای دیجیتال می‌توانند بدون نیاز به ارائه اطلاعات شناسایی حیاتی مانند هویت طرفین، تراکنش و موجودی حساب، اعتبار یک تراکنش را تأیید کنند.
به عبارت ساده zero-knowledge proof به این معنی است که بین دو طرف یک تراکنش، هر یک از طرفین میتواند بدون نیاز به افشا کردن خود اطلاعات، به دیگری اطمینان دهد که مجموعه خاصی از اطلاعات دارد. این موضوع کاملا با سیستم‌های اثبات دیگر که نیازمند دانستن تمام اطلاعات توسط یک سمت دارند، متفاوت است. یک مثال برای این مورد، پسورد ذخیره شده در یک سرور به صورت یک متن ساده است.
در این مورد اگر شما به یک سرور لاگین کنید، باید پسورد را داشته باشید و سرور نیز باید بررسی کند که آیا پسورد وارد شده توسط شما صحیح است یا نه. با استفاده از zero-knowledge proof، شخصی که به سرور لاگین میکند، باید توسط یک اثبات ریاضی نشان دهد که او رمز عبور درست را دارد، بدون آن که آن را افشا کند.
نتیجه گیری
رمزنگاری در واقع مجموعه‌ای از اقدامات و روش‌ها است که برای ایمن ساختن ارتباطات میان افراد طراحی شده است. در نتیجه پرایوسی کوین ها (Privacy Coin) یا همان ارزهای دیجیتال حریم خصوصی محور، علی‌رغم اینکه ماهیت غیرقابل‌ردیابی‌شان بسیار مناقشه‌برانگیز است و می‌توانند مورد استفاده مجرمین مالی قرار بگیرند، اما بخشی اساسی از یک اکوسیستم رمزنگاری شده به شمار می‌آیند.
منابع :
https://ledgerops.com/blog/what-are-privacy-coins-and-how-do-they-work-05-16-2019/
https://coinmarketcap.com/alexandria/article/what-are-privacy-coins
https://www.getmonero.org/resources/moneropedia/stealthaddress.html
https://beincrypto.com/learn/how-do-privacy-coins-work/
https://www.getmonero.org/resources/moneropedia/ringsignatures.html